sakit hati

അക് സകിറ്റ് തടി ബെടുല്‍ la കത നഴ് ട...സിറെര്‍ നി ബെര്ളക് കിര൨ സെബുലന്‍ യ്ഗ് ലാലു..
അക് സുക ലെപാക് കത ബിലിക്..ദിയ ലക് സെലാല് ടാക്ടെ ദലം ബിലിക്..ഹരിത്, ദിയ പെങി മണ്ടി..അക് ലക് ടാക് തത് ദിയ കുഅര്പെങി മണ്ടി..ഹെന്സേറ്റ് ദിയ ടിങ്ങ്ങള്‍..അക് നി ലപോര്ര്‍..നക ഗ ക്‌ാര്‍ മകന്‍..ജടി അക് പുന ക്‌ാര്‍ കുന്സില പിന്ടു ബിലിക് ട സ്കളി..ദ് ടാക്ടെ ഒരന്ഗ്..ഹെന്സേറ്റ് സി നഴ് നി ടിങ്ങ്ങള്‍..അക് ലക് ടിങ്ങ്ങള്‍ ലാപ്ടോപ് അക് അറസ് മേജ..ഹഹ..
അക് പുന കുന്ചി ര പിന്ടു..
ലമേ ട...അക് നിക്ക് ബിലിക്..ക്ക് മിമിഎ കാകപ്, നഴ് മേങ്ങമുക്..മാര് കത അക് കൊഴ് കുന്ചി ബിലിക്..കമി പുന ബെര്‍ഗടുത്..ഗടുത് ഗടുത് ഗടുത്...പേസ്റ്റു ദിലെരികന്‍ ഒലെത് ക്ക് മിമിഎ...അക് പുന്യേല ബെന്ങന്ഗ് നക മാര് കത ദിയ!!!! ൨൩ ഹരി കിടോരന്ഗ് ക്ഷ്ബെര്ടെഗുര് സപ..ലേപാസ് കടി ജെ കിടോരന്ഗ് ബൈക്ക് ബാലിക്ക്..
ചുമ..ബുദാക് നഴ് നി ദ് ടാക് ടിടുര്‍ കത ബിലിക് കിടോരന്ഗ്..ജടി അക് പുന്യേ രൂമ്മറെ ഹനയ ൩ ഒരന്ഗ്..aku, yun n kak mimie...eh, silap!!roommate aku 8 orang la...yun,yee,moon,ഫോ,wan,fa,aku n kak mimie

l.o.v.e

love…

Love is a temporary madness. It erupts like an earthquake and then subsides. And when it subsides you have to make a decision. You have to work out whether your roots have become so entwined together that it is inconceivable that you should ever part. Because this is what love is. Love is not breathlessness, it is not excitement, it is not the promulgation of promises of eternal passion. That is just being "in love" which any of us can convince ourselves we are.

Love itself is what is left over when being in love has burned away, and this is both an art and a fortunate accident. Your mother and I had it, we had roots that grew towards each other underground, and when all the pretty blossom had fallen from our branches we found that we were one tree and not two.
- Captain Corelli’s Mandolin

teman sejati

ERTI SEBUAH PENGORBANAN BUAT INSAN YG DISAYANGI……..

Suami saya adalah serorang jurutera, saya
mencintai sifatnya yang
semulajadi dan saya menyukai perasaan hangat
yang
muncul dihati saya
ketika bersandar di bahunya.

3 tahun dalam masa perkenalan dan 2 tahun dalam
masa pernikahan, saya
harus akui, bahawa saya mulai merasa
letih…lelah, alasan-alasan saya
mencintainya dulu telah berubah menjadi sesuatu
yang menjemukan. Saya
seorang wanita yang sentimental dan benar-benar
sensitif serta
berperasaan halus. Saya merindui saat-saat
romantis seperti seorang
anak
kecil yang sentiasa mengharapkan belaian ayah
dan
ibunya. Tetapi, semua
itu tidak pernah saya perolehi. Suami saya jauh
berbeza dari yang saya
harapkan.
Rasa
sensitifnya kurang. Dan ketidakmampuannya
dalam
menciptakan suasana
yang
romantis dalam perkahwinan kami telah
mematahkan
semua harapan saya
terhadap cinta yang ideal.

Suatu hari, saya beranikan diri untuk mengatakan
keputusan saya
kepadanya, bahawa saya inginkan penceraian.

"Mengapa?"Dia bertanya dengan nada terkejut.

"Siti letih, Abang tidak pernah cuba memberikan
cinta yang saya
inginkan."
Dia diam dan termenung sepanjang malam di
depan
komputernya, nampak
seolah-olah sedang mengerjakan sesuatu, padahal
tidak.

Kekecewaan saya semakin bertambah, seorang
lelaki
yang tidak dapat
mengekspresikan perasaannya, apalagi yang boleh
saya harapkan
daripadanya? Dan akhirnya dia bertanya.

"Apa yang Abang boleh lakukan untuk mengubah
fikiran Siti?" Saya
merenung matanya dalam-dalam dan menjawab
dengan
perlahan. "Siti ada 1
soalan, kalau Abang temui jawapannya di dalam
hati
Siti, Siti akan
mengubah fikiran Siti; Seandainya, Siti menyukai
sekuntum bunga cantik
yang ada ditebing gunung dan kita berdua tahu jika
Abang memanjat
gunung-gunung itu, Abang akan mati. Apakah yang
Abang akan lakukan
untuk
Siti?"

Dia termenung dan akhirnya berkata, "Abang akan
memberikan jawapannya
esok." Hati saya terus gundah mendengar
responnya itu.

Keesokan paginya, dia tidak ada di rumah, dan
saya
menemui selembar
kertas dengan coretan tangannya > di bawah sebiji
gelas yang berisi
susu
hangat yang bertuliskan…

Sayangku, Abang tidak akan mengambil bunga itu
untukmu, tetapi izinkan
Abang untuk menjelaskan alasannya." Kalimah
pertama itu menghancurkan
hati saya. Namun, saya masih terus ingin
membacanya.

"Siti boleh mengetik dikomputer dan selalu
mengusik program di dalamnya
dan akhirnya menangis di depan monitor, Abang
harus memberikan
jari-jari
Abang supaya boleh membantu Siti untuk
memperbaiki
program tersebut."

"Siti selalu lupa membawa kunci rumah ketika Siti
keluar, dan Abang
harus memberikan kaki Abang supaya boleh
menendang
pintu, dan membuka
pintu untuk Siti ketika pulang."

"Siti suka jalan-jalan di shopping complexs tetapi
selalu tersasar dan
ada ketikanya sesat di tempat-tempat baru yang
Siti kunjungi, Abang
harus mencari Siti dari satu lot kedai ke satu lot
kedai yang lain
mencarimu dan membawa Siti pulang ke rumah."

"Siti selalu sengal-sengal badan sewaktu ‘teman
baik’ Siti datang
setiap
bulan, dan Abang harus memberikan tangan Abang
untuk memicit dan
mengurut kaki Siti yang sengal itu."

"Siti lebih suka duduk di rumah, dan Abang selalu
risau Siti akan
menjadi ‘pelik’. Dan Abang harus membelikan
sesuatu yang dapat
menghiburkan Siti di rumah atau meminjamkan
lidah
Abang untuk
menceritakan hal-hal kelakar yang Abang alami."

"Siti selalu menatap komputer, membaca buku dan
itu tidak baik untuk
kesihatan mata Siti, Abang harus menjaga mata
Abang agar ketika kita
tua
nanti, abang dapat menolong mengguntingkan
kukumu
dan memandikanmu."

"Tangan Abang akan memegang tangan Siti,
membimbing menelusuri pantai,
menikmati matahari pagi dan pasir yang indah.
Menceritakan warna-warna
bunga yang bersinar dan indah seperti cantiknya
wajahmu."

"Tetapi sayangku, Abang tidak akan mengambil
bunga
itu untuk mati.
Kerana,
Abang tidak sanggup melihat airmatamu mengalir
menangisi kematian
Abang."

"Sayangku, Abang tahu, ada ramai orang yang
boleh
mencintaimu lebih
daripada Abang mencintai Siti."

"Untuk itu sayang, jika semua yang telah diberikan
oleh tangan, kaki,
mata Abang tidak cukup bagi Siti. Abang tidak
akan
menahan diri Siti
mencari tangan, kaki dan mata lain yang dapat
membahagiakan Siti."

Airmata saya jatuh ke atas tulisannya dan
membuatkan tintanya menjadi
kabur, tetapi saya tetap berusaha untuk terus
membacanya lagi.

"Dan sekarang, Siti telah selesai membaca
jawapan
Abang. Jika Siti
puashati dengan semua jawapan ini, dan tetap
inginkan Abang tinggal di
rumah ini, tolong bukakan pintu rumah kita, Abang
sekarang sedang
berdiri di luar sana menunggu jawapan Siti."
"Tetapi, jika Siti tidak
puas hati, sayangku…biarkan Abang masuk untuk
mengemaskan
barang-barang Abang, dan Abang tidak akan
menyulitkan hidupmu.
Percayalah, bahagia Abang bila Siti bahagia."

Saya terpegun. Segera mata memandang pintu
yang
terkatup rapat. Lalu
saya segera berlari membukakan pintu dan
melihatnya berdiri di depan
pintu dengan wajah gusar sambil tangannya
memegang
susu dan roti
kesukaan saya.

Oh! Kini saya tahu, tidak ada orang yang pernah
mencintai saya lebih
dari dia mencintai saya. Itulah cinta, di saat
kita merasa cinta itu

telah beransur-ansur hilang dari hati kita kerana

kita merasa dia tidak
dapat memberikan cinta dalam ‘kewujudan’ yang
kita
inginkan, maka cinta
itu telah hadir dalam ‘kewujudan’ yang tidak
pernah kita bayangkan

sebelum ini.

Buat renungan kita bersama……

luahan 711

hai...apa kena dgn aku ni...
nak kata boring...tak.
nak kata rindu...tak.
nak kata gaduh...tak.
APA KENA DENGAN AKU NI??!!
boring??..radio terpasang..studi pun belum habis..apa yg boring!
rindu??pada siapa??ibu!aku mana ada ibu..aku hidup hanya kerna Allah n juz untuk diri aku
gaduh??..hoi!aku mana ada kekasih pujaan hati..tak pernah terfikir pun pasal tu..
kan aku dah kata!aku hidup hanya kerna Allah n juz for me..
Ya, Tuhan!apa kena dgn aku ni??
adakah kerna aku letih?apa aku buat sampai letih?
bukanla...terlalu letih!letih!letih!...aku letih untuk hidup..
tahap kecewa dan putus asa dlm diri aku terlalu tinggi.maximum!
kecewa?kenapa?..putus asa?kenapa?..
aku kecewa pada diri sendiri kerna...hari ini aku rasakan aku sudah berputus asa..
padahal selama ini,aku la org yg paling gigih!
apa yg aku citakan,akan kuusahakan hingga tercapai..
sedih??ya,aku sedih..
sedih kerna kenapa baru sekarang perasaan putus asa tu datang.
semakin ia menghampiri aku,semakin aku letih.
aku sedih..sedih kerna telah menghancurkan pandangan org sekeliling terhadap diriku selama ini..
hei!!bangkit!!aku seorang yg tabah!..
semua org kata aku tabah...
for ARM, i'm the 'iron lady'..
for amer,i'm d hiphop girl..
for cg. sikin,i'm strong..
for nor,aku lah d kental girl..
tapi...ke mana menghilang semua tu??
ya aku akui,aku memang seorang yg tabah(dulu)..
org persalahkan aku ats kematian ibuku walau hakikatnya bukan aku..
aku masih boleh terima..masih mampu tersenyum..
bukankah hidup dan mati itu di tgn Tuhan..
tapi..tabahkah aku?layakkah aku dgelar 'iron lady'?
kematian ibuku,hingga sekarang aku still xboleh terima...
aku tak pernah mengaku aku ni anak yatim...
masih dapat kurasakan kehadiran ibuku dsisiku..menemaniku..
mendengarku bercerita,berceloteh..memasak makanan kegemaranku..
tabahkah aku??
pabila aku xdpt terima hakikat abah ku...
abah yang kusanjungi selama ini kahwin lagi!!
sedangkan kubur ibuku masih lagi merah...
hilang semua sayangku..hilang semua semangatku..
yg tinggal hanyalah perasaan benci dan dendam yg sangat mendalam!!

aku bersyukur padamu,Tuhan..
keranaMu,aku masih ada hari ini..
keranaMu,aku masih boleh berdiri..
keranaMu,aku masih boleh berfikir dengan waras lagi..
namun,kadang-kadang..aku terfikir..
apa yg tinggal untukku?apa guna aku hidup?
apa guna aku belajar bersungguh-sungguh?
sejak kecil..
aku selalu beritahu ibuku,aku nak jadi kaya..
nak hantar ibu ke Mekah,menunaikan haji..
nak beli rumah besar..dan ibu,ibu mesti tinggal bersamaku..
tapi,semua tudah musnah..hancur..hanya tinggal impian..
belum pun sempat semua tu tercapai,ibu meninggalkanku..
belum pun sempat semua penat lelah ibu,abu menggalkanku..
belum pun sempat aku ucap terima kasih, ibu telah pergi jauh..
jauh..jauh..jauh..
ibu..ibu..kakak nak ibu..ibu xsayang kakak lagi ke?..ibu xsayang adek ke?..
hmmm..."ibu xsayang adik?"..
itu adalah soalan terakhir yg aku sempat bertanya sebelum ibu tenat..
tak sempat untuk menjawab pun..
sekarang aku tahu,apa kena dgn aku...
aku rindukan ibu..
andai masa boleh diputar kembali..hanya satu pintaku..
bolehkah ibu dihidupkan semula?..
kalau tak pun bolehkah aku bertemu ibu walau hanya seketika?
aku cuma nak ucapkan,"ibu,..kakak sayang ibu..."
kerana...kata-kata keramat ini xpernah kuucapkan walaupun sekali pada ibuku
selama ibu berada di sisiku...

Ya,Tuhan...
adakah ini satu penyesalan?...